Dag 11: Totaal naar de kloten…

We hebben heerlijk geslapen en pa en ik hebben elkaar zelfs niet wakker gehouden met snurken. Waarschijnlijk beide wel gedaan, maar beide niet gehoord.  Zoals was te verwachten is ons interne wekkertje al wel zo ingesteld, dat er van uitslapen geen sprake was. Alsof we het van elkaar wisten, waren we beide om 7:15 wakker. Ik ben sowieso al geen langslaper, dus dit was prima. Nu we er toch waren (#gewoonomdathetkan) hebben we ons maar wel even tegoed gedaan aan het ontbijt. Zoveel keus waren we nog niet tegengekomen. Gelijk maar even wat energie opgeslagen voor de lange tocht.
 
En dat stond er inderdaad op het programma, een lange tocht. Maar liefst 30km voor de boeg en het ergste was nog, dat er bijna geen tussenstops/dorpjes op de route lagen. Slechts op 10 en op 20km. Dus lange einden zonder rust.
 
We vertrokken uit Burgos. Dit bleek toch nog best een eind te zijn. De stad is als een lang lint langs de oever van de rivier ontstaan. Dit had bij mij de alarmbelletjes moeten doen afgaan. Water loopt altijd naar het laagste punt…. Dit was dus blijkbaar ook uit het geheugen van de ervaren penegrino's gevaagd. Hoezo gisteren de laatste klim… De stad uit was toch al gauw een kleine 3km, waarvan het laatste stuk bijna volledig in beslag werd genomen door de universiteitsgebouwen. Burgos heeft blijkbaar een hoog aangeschreven academie. Daarna een zaai stuk door de velden, doorkruist door (snel)wegen. Niet een hoog aaibaarheidsgehalte.
 
Na de eerste tussenstop - hier waren we ook echt aan toe - voegde Maus zich ook bij ons (we hadden vanwege de verschillende hotels afgesproken gewoon te gaan en elkaar vanzelf in Hontanas te treffen) en begon een mooier stuk van de route. Alleen hier moest er wel weer worden geklommen. Het landschap was hier mooi glooiend en je loopt er dan (bijna) alleen te genieten van de rust die zo'n omgeving uitstraalt. Zelfs even verderop nog een authentieke schaapsherder getroffen, die zijn kudden langs de camino dreef. Daarna kwamen we op een soort hoogvlakte uit, waar de inmiddels felle zon aardig op onze knar begon in te werken. Vlak voor de laatste tussenstop sta je op de bergrug  en kijk je op dit dorp (Hontillas) dat midden in een soort kom lijkt te liggen uit; een magnifiek uitzicht.
 
In Hontillas toch maar even een langere pauze genomen; we moesten tenslotte nog 10km. Nog even een 1,5ltr fles water ingeslagen, want er zou verder onderweg niets meer komen. Hontillas bevat ook een aantal kleine Albergues, dus sommige penegrino's bleven hier hangen. Echter Maus' zijn caminobijbel gaf aan, dat de etappe tot Hontanas was. Dus wij gingen verder. Pa vertrok iets voor ons, Maus wilde zijn lange broek nog even uitdoen voordat hij verder ging. Toen wij samen opliepen en aan het eind van het dorp een jonge  Koreaan troffen, leek deze wat verdwaasd. Toen we vroegen, of het wel goed ging, bleek dat niet het probleem te zijn. Zijn vrienden waren al vooruit naar Hontanas, maar hij twijfelde of hij dit wel zou doen, of hier zou blijven. Met grote overredingskracht namen we hem (Kun-Yi) op sleeptouw; wij zouden hem helpen over de finish te komen. Dat gaf hem kracht en hij liep met ons op. Al snel bleek, dat hij nog heel fris/sterk was; hij liep veel makkelijker dan wij :) Kun-Yi bleek ook nog maar 25 te zijn….
 
Dit laatste stuk was echt (mentaal) afzien; de benen wilden nog wel, maar de voeten brandden onder het lichaam. Zoals al gezegd, lag Hontillas in een kom; er moest dus eerst weer stevig worden geklommen. Daarna kwamen we weer op zo'n hoogvlakte. Nu was de hitte toegenomen en de kopere ploert gaf ons er ongenadig van langs, maar gelukkig stak er een frisse bries op, die toenam tot een sterke verkoelende wind. Dit maakte het draaglijk. Desalniettemin bleef het stofhappen. En zover je kon kijken alleen maar hoogvlakte. Onderwijl de kilometers wegtikten kregen we niet de indruk, dat we dichter bij ons einddoel kwamen. Mijn fles water was inmiddels leeg en mijn keelbegon steeds droger aan te voelen… Even op de afstandsapp kijken, hoever we al gevorderd waren. Tot mijn grote schrik zag ik, dat we er al zouden moeten zijn: 30km. En alleen maar hoogvlakte in de verte…. Mentaal sloopt dat je. Een stuk verder ineens een bord: Hontanas 2km. Op dat moment liep ik alleen, Maus was iets achterop geraakt en heb ik even een hele harde WTF de lucht in geslingerd. Nog 2km!! En in de verte nog steeds niets te zien. Maar je hebt geen andere keuze. Na een stuk gelopen te hebben, zag ik in de verte weer hetzelfde bord, dat ik zopas had gezien en ik dacht: nog 1km?!  Ik begon al chagerijnig te worden, maar toen ik dichterbij kwam, bleek dit 500m te zijn :)… Maar ik zag nog steeds alleen maar hoogvlakte.
 
Het pad liep in een bocht en zo ineens verscheen in de diepte beneden het dorp direct beneden ons; een zucht van verlichting. Zo snel nog mogelijk was, het dorp in en naar een terras en de schoenen uit. Ik voelde me totaal gesloopt; met name mentaal. Nu maar hopen, dat hier plaats was - het was inmiddels 16:30 en zo laat waren we nog nooit ergens aangekomen - en we niet nog eens 7km verder moesten. Dit bleek niet het geval te zijn. Helaas bleek in de Albergue de boiler inmiddels wel leeg en moesten we koud/lauw douchen. Niet geweldig, maar je knapt er wel van op. Nu de benen strekken en uitrusten, terwijl ik dit verslag schrijf. Straks nog even bij een aardige restauranteigenaar een 'comunal'    genieten. Dit is wederom eten tegen een eigen gekozen bijdrage. De foto's van zijn paella zagen er in elk geval veelbelovend uit…..
 
En dat was het; niet alleen werden we verrast met een geweldige paella (een pan voor 15 personen!), Manuel en Svetlana - de eigenaren - kwamen ook met hun eigen camino story.  Manuel komt uit Barcelona en dacht op een gegeven moment dat hij wat anders met zijn leven moest. Dus besloot hij zijn camino te lopen. Na afloop was hij tot het inzicht gekomen, dat hij wat terug wilde doen. Vervolgens werkte hij een aantal als hospitalero (herbergier) bij Cruz de Ferro, toen een wandelaarster uit Bulgarije zijn herberg aandeed. Zij raakten verliefd, maar zij moest de volgende dag door. Echter de laatste dagen deed zij erg snel en zo won zij een dag en kon dus nog even naar hem terugkeren. Ook al keerde zij daarna terug naar Bulgarije, zij kwam toch weer terug. Vervolgens zijn zij samen een herberg begonnen in Hontanas. Nu brengen zij hun boodschap over liefde, vriendschap op deze manier via de camino aan de man. Erg indrukwekkend….
 
Quote van de dag - Frans: Met veel hitte en strijden zijn penegrino's niet te benijden.