Dag 20: Pech

Gisteravond bleek inderdaad dat de Albergue vrij leeg bleef; hooguit 15 gasten. Na een zeer eenvoudige, maar voedzame maaltijd (macaroni / kip / frites / yoghurt) lekker met z'n drietjes op het terras genoten van een flesje wijn en goede muziek (Spotify). Nog een poging gedaan, om Belarus - Nederland via de laptop te streamen, maar de WIFI bleek hiervoor niet sterk genoeg. Dus maar op tijd naar bed en via de telefoon teletekst volgen. Alhoewel er winst was, sloeg de stemming om, omdat we ook vernomen dat Zweden heel dik had gewonnen. Met een kater naar bed….
 
Vanochtend - zoals elke ochtend - weer vroeg op pad. De temperatuur, zo dicht bij de bergen - is hier al weer behoorlijk gedaald. De handschoenen hadden er bijna al wel weer bij aan gekund. Het tempo zat er goed in en de eerste 7km hadden we zo overbrugd.  Dat kwam ook, omdat de kou op mijn blaas had gewerkt en ik op een gegeven moment heel nodig een toilet moest bezoeken. Toen ik een dorp in de verte zag, schroefde ik voor mezelf het tempo nog verder op; de druk werd steeds groter. In Hospital de Orbigo was gelukkig een bar open, waar de nood geledigd kon worden.
 
Dit was het eerste dorp dat ik ben tegengekomen, dat er fris en nieuw uitzag. Alhoewel je kon zien, dat het al een oud dorp was, met een historische brug, is hier blijkbaar tijd en geld gestoken in renovatie en verfraaiing van het dorp. Direct na het dorp kregen we de eerste kuitenbijter van vandaag; niet lang en niet heel hoog, maar zorgde wel weer even voor ademtekort. Het mooiste was de maan, die nog net boven de top van de heuvel zichtbaar was.
 
Het eerstvolgende dorp was niet zo heel veel verder en hier konden we - en andere peregrino's - even van deze klim op adem komen. Midden op het dorpsplein kon iedereen genieten van de kerkmis die gaande was, omdat deze kerk, net als iedere moskee een paar grote speakers in de toren had hangen.  Aangezien we nog niet zo'n lang stuk hadden afgelegd, besloten we toch door te trekken.
 
Op ca. 15km  was weer een kleine oase ingericht; fruit, yoghurt, noten en drinken te krijgen tegen een vrije gift. Hier bleek, dat Maus zijn schoenen het hadden begeven. De hele voorkant/zool heeft losgelaten. Wat nu te doen? Doorlopen kon eigenlijk niet; je graaft steeds losse stenen met de voorkant, waardoor deze nog meer loslaat. De Hospitalero die de oase organiseert had ook geen lijm, toen we hierom vroegen. Bijna had Maus de sandalen al aan, toen de Hospitalero met een rolletje duct tape aan kwam. Duct tape repareert alles. Dus ook de schoenen gewrapt met duct tape en verder konden we.
 
Net voor onze eindbestemming vinden we een mooi overzicht van het dal. Hier staat een kruis en je kijkt zo de diepte in naar Astorga. Net voor onze eindbestemming, althans dit blijkt vanaf dat punt nog steeds 7 km te zijn. Elke keer weer verkijken we ons op de afstanden. We genieten nog even van het uitzicht.
 
Astorga blijkt een mooie plaats te zijn; mooie historische gebouwen en een kathedraal. Op de pleinen is het druk. Het is zondag en de locals gaan uit om te lunchen, borrelen etc. Dat geeft de plaast nog eens extra dimensie….. Wij zijn er op tijd en voor ons tijd om weer te rusten voor de etappe van morgen; de hoge bergen komen steeds dichterbij.
 
Quote van de dag - Raymond: Schoenen zonder neus, wat een gesleep, maar je komt een heel eind met Duct tape.