Dag 22: 3 Musketiers
Door: Raymond
Blijf op de hoogte en volg Raymond
10 Oktober 2017 | Spanje, Molinaseca
Wat een bijzondere ontwikkelingen…. Nadat we gisteren in Rabanal waren aangekomen, eerst even een paar borrels genomen aangevuld met een paar flesjes wijn. Tegen 19:00 begonnen onze maagjes te knorren en keken we even wat de Albergue te bieden had. De maaltijden die de anderen hadden leken net honden- of kattenvoer en dat ging ons net even te ver.
We hadden nog niet eens gedoucht, maar toch zochten we maar even een restaurantje op. Rabanal is niet zo groot, dus we kwamen in El Refugio terecht. Dit godvergeten gat telt nog geen 100 inwoners, maar blijkt wel een ****-restaurant te hebben. Op de kaart stonden geen prijzen; dat deed nog geen alarmbelletjes rinkelen, maar de gerechten leken heerlijk. 2 x een T-bone-steak van 1,5kg en een moot zwaardvis zou er wel ingaan. Vooraf werden coquilles in een marinade van knoflook, marjoraan en limoen geserveerd (van het huis dachten we; namelijk niet besteld). Toen kwam het voorgerecht (wel besteld): 2x een salade met Cecina (Leonese specialiteit; vergelijkbaar met Nagelhout), avocado, tomaat, pijnboompitjes etc. en 1x een plankje met Manchego (kaas), Cecina, Iberico, Serrano etc. Uiteraard ging dit vergezeld met 2 flesjes Rioja/Tempranillo. Het werd een heerlijk ontspannende avond. Alhoewel er geen andere bekende peregrino's aanschoven dit keer, werd het toch een geanimeerde discussie. We schrokken eigenlijk van de tijd - die voorbij was gevlogen - immers om 22:00 sluiten de Albergues. Tegen 21:35 vroegen we de rekening…….. En toen kwam de grootste schrik, omdat we geen prijzen hadden gezien op de menu-kaart en we de afgelopen weken gewend waren geraakt aan peregrino-menu's voor ca. € 10 p.p. werd dit een hard gelach; € 735…..
We keken de ober eerst nog wat meewarig aan. € 735? Had hij niet een foutje gemaakt? Dit bleek een misrekening van onze kant :( De rekening bleek te kloppen; wij hadden niet geinformeerd naar de prijzen en dit bleek een ****-restaurant te zijn, die hele andere prijzen hanteerde, dan wat wij de afgelopen weken hadden meegemaakt. Tenslotte onze beurzen maar op tafel; we leken er niet onderuit te kunnen. Gezamenlijk hadden we nog net € 395 aan contanten. Onderhandelen met de eigenaar leek geen baat te hebben (hoe leg je uit, dat je dit niet had verwacht aan iemand die totaal geen Engels spreekt en jij geen Spaans spreekt….)
Met de portemonnaie op de kop, € 395 aan contanten en onze excuses kwamen we er niet onderuit om de totale afwas van die avond te doen…. En het restaurant was wel door ca. 35 anderen bezocht. Dus pa aan de spoeltafel, Maus aan de wasmachine en ik de droger en glazen pouleren. Uiteindelijk trokken we 23:15 richting Albergue… Bleek daar de deur gesloten te zijn… Bellen hielp niet; er deed geen mens meer open. Er restte ons niets anders dan de nacht op straat door te brengen…. Een gelukje: we hadden alle drie onze jas meegenomen.
Na 0:00 begon het al behoorlijk af te koelen; de temperatuur daalde voor ons gevoel tot onder het nulpunt en daar stonden we dan, nog steeds voor de deur van de Albergue met alleen onze jassen aan. Nog bezweet van de late middagtocht begon het nu op onze ruggen te werken en voelde de kou als een zweep aan. Pa stond letterlijk te klappertanden en Maus begon te ijlen…. Hier hadden we niet op gerekend en het was nog lang geen 7:00.
Een korte wandeling door het dorp leverde niet veel andere - nog geopende - huizen/plaatsen op. Het leek erop, dat we echt de nacht op straat door moesten brengen. Allengs werd het kouder en werden we stijver. Onze slaap was volledig verdwenen en we waren alleen nog maar bezig met overleven.
Het werd steeds donkerder en kouder en we begonnen wat te springen om warm te blijven, toen om 2:00 plotsklaps de Guardia Civil verscheen. Zij kenden geen mededogen en - het was ook praten tegen brugman; ze verstaan of doen alsof ze geen Engels verstaan - sloegen ons in de boeien. We werden afgevoerd naar de eerstvolgende stad, waar hun kantoor gevestigd is. Natuurlijk konden we geen paspoort overleggen (in de Albergue) en werd er met geweld gedreigd. Maus kreeg een 'tikje' met de wapenstok en we werden opgesloten in een cel…..
Tegen 4:00 schrok ik ineens wakker…. Ik bleek een nare nachtmerrie te hebben gehad en gewoon in mijn bed in de Albergue te liggen….. :)
Onze vorige avond was gelukkig heel wat rustiger verlopen… Geen andere peregrino's dit keer en slechts even met z'n 3-jes eten en daarna slapen. Ondanks dat ze van die krakende stapelbedden hadden; hebben we een goede nachtrust gehad. En dat bleek ook nodig.
Omdat er vandaag geklommen moest worden en pa hier de meeste moeite mee heeft, hem om 6:00 al gewekt, zodat hij zijn pufje kon nemen. Daarna nog uurtje gelegen - zonder echt te slapen - en opgestaan, ontbeten en vertrokken.
Het werd een geweldige ochtend; toen wij Rabanal uitliepen, begon de zon zich achter ons aan de horizon op te dringen. Een rode gloed aan de einder boven de bergen kondigde hem aan. Het was een heldere sterrenhemel met een briljante bijna volle maan. We merken dat het 's-ochtends steeds kouder wordt en ik had de pijpen weer aan mijn broek geritst. Geheel tegen de verwachtingen in, bleek de warmte van de dag ervoor blijkbaar nog in de bergwand te zitten. Althans het voelde alsof er een bepaalde warmte van het pad afstraalde. Niet alleen ik merkte dit, maar ook Maus en pa merkten hetzelfde. Inmiddels begon de kruin van de zon zich te roeren….
Het bleek een geweldig mooi rotspad naar boven te zijn. De eerste 6km was alleen klimmen en zo belandden we uiteindelijk op het hoogste punt uit onze Camino: El Cruz de Fierro. Dit is een heel klein - ijzeren - kruisje bovenop een grote totempaal. Letterlijk het hoogste punt, nl. op 1504 meter hoogte. Cruz de Fierro is voor peregrino's een speciale plek; hier laat men dingen achter: briefjes met teksten, foto's, dierbare zaken of andere relikwieën. In de hoop, dat dat wat je achterlaat je ook in het leven achterlaat, zoals zorgen, ziekte e.d. Zo hebben wij hier ook een aantal zaken achtergelaten….
De rest van de etappe was voornamelijk dalen. Het uitzicht dat wij onderweg hadden - in totale stilte - was werkelijk betoverend; vergezichten, natuur, dieren. Allemaal even mooi. Uiteraard hielp het dat het mooi weer was (temperatuur liep weer op tot boven de 30o). We zijn er alle drie van overtuigd, dat dit vooralsnog de mooiste etappe was. We zijn over 20 km, ca. 100m gedaald via allerlei mooi uitgesleten rotspaden. Als het nu zou regenen, zou dit nog een gevaarlijk gladde afdaling zijn geweest.
Tegen 15:00 kwamen we aan in Molinaseca, een schilderachtig dorpje, met een mooie oude Romeinse brug. Hier slaan we nu ons bivak op en gaan we ons douchen, eten en weer op tijd naar bed…..
Quote van de dag - Raymond: Humor houdt ons op de been
We hadden nog niet eens gedoucht, maar toch zochten we maar even een restaurantje op. Rabanal is niet zo groot, dus we kwamen in El Refugio terecht. Dit godvergeten gat telt nog geen 100 inwoners, maar blijkt wel een ****-restaurant te hebben. Op de kaart stonden geen prijzen; dat deed nog geen alarmbelletjes rinkelen, maar de gerechten leken heerlijk. 2 x een T-bone-steak van 1,5kg en een moot zwaardvis zou er wel ingaan. Vooraf werden coquilles in een marinade van knoflook, marjoraan en limoen geserveerd (van het huis dachten we; namelijk niet besteld). Toen kwam het voorgerecht (wel besteld): 2x een salade met Cecina (Leonese specialiteit; vergelijkbaar met Nagelhout), avocado, tomaat, pijnboompitjes etc. en 1x een plankje met Manchego (kaas), Cecina, Iberico, Serrano etc. Uiteraard ging dit vergezeld met 2 flesjes Rioja/Tempranillo. Het werd een heerlijk ontspannende avond. Alhoewel er geen andere bekende peregrino's aanschoven dit keer, werd het toch een geanimeerde discussie. We schrokken eigenlijk van de tijd - die voorbij was gevlogen - immers om 22:00 sluiten de Albergues. Tegen 21:35 vroegen we de rekening…….. En toen kwam de grootste schrik, omdat we geen prijzen hadden gezien op de menu-kaart en we de afgelopen weken gewend waren geraakt aan peregrino-menu's voor ca. € 10 p.p. werd dit een hard gelach; € 735…..
We keken de ober eerst nog wat meewarig aan. € 735? Had hij niet een foutje gemaakt? Dit bleek een misrekening van onze kant :( De rekening bleek te kloppen; wij hadden niet geinformeerd naar de prijzen en dit bleek een ****-restaurant te zijn, die hele andere prijzen hanteerde, dan wat wij de afgelopen weken hadden meegemaakt. Tenslotte onze beurzen maar op tafel; we leken er niet onderuit te kunnen. Gezamenlijk hadden we nog net € 395 aan contanten. Onderhandelen met de eigenaar leek geen baat te hebben (hoe leg je uit, dat je dit niet had verwacht aan iemand die totaal geen Engels spreekt en jij geen Spaans spreekt….)
Met de portemonnaie op de kop, € 395 aan contanten en onze excuses kwamen we er niet onderuit om de totale afwas van die avond te doen…. En het restaurant was wel door ca. 35 anderen bezocht. Dus pa aan de spoeltafel, Maus aan de wasmachine en ik de droger en glazen pouleren. Uiteindelijk trokken we 23:15 richting Albergue… Bleek daar de deur gesloten te zijn… Bellen hielp niet; er deed geen mens meer open. Er restte ons niets anders dan de nacht op straat door te brengen…. Een gelukje: we hadden alle drie onze jas meegenomen.
Na 0:00 begon het al behoorlijk af te koelen; de temperatuur daalde voor ons gevoel tot onder het nulpunt en daar stonden we dan, nog steeds voor de deur van de Albergue met alleen onze jassen aan. Nog bezweet van de late middagtocht begon het nu op onze ruggen te werken en voelde de kou als een zweep aan. Pa stond letterlijk te klappertanden en Maus begon te ijlen…. Hier hadden we niet op gerekend en het was nog lang geen 7:00.
Een korte wandeling door het dorp leverde niet veel andere - nog geopende - huizen/plaatsen op. Het leek erop, dat we echt de nacht op straat door moesten brengen. Allengs werd het kouder en werden we stijver. Onze slaap was volledig verdwenen en we waren alleen nog maar bezig met overleven.
Het werd steeds donkerder en kouder en we begonnen wat te springen om warm te blijven, toen om 2:00 plotsklaps de Guardia Civil verscheen. Zij kenden geen mededogen en - het was ook praten tegen brugman; ze verstaan of doen alsof ze geen Engels verstaan - sloegen ons in de boeien. We werden afgevoerd naar de eerstvolgende stad, waar hun kantoor gevestigd is. Natuurlijk konden we geen paspoort overleggen (in de Albergue) en werd er met geweld gedreigd. Maus kreeg een 'tikje' met de wapenstok en we werden opgesloten in een cel…..
Tegen 4:00 schrok ik ineens wakker…. Ik bleek een nare nachtmerrie te hebben gehad en gewoon in mijn bed in de Albergue te liggen….. :)
Onze vorige avond was gelukkig heel wat rustiger verlopen… Geen andere peregrino's dit keer en slechts even met z'n 3-jes eten en daarna slapen. Ondanks dat ze van die krakende stapelbedden hadden; hebben we een goede nachtrust gehad. En dat bleek ook nodig.
Omdat er vandaag geklommen moest worden en pa hier de meeste moeite mee heeft, hem om 6:00 al gewekt, zodat hij zijn pufje kon nemen. Daarna nog uurtje gelegen - zonder echt te slapen - en opgestaan, ontbeten en vertrokken.
Het werd een geweldige ochtend; toen wij Rabanal uitliepen, begon de zon zich achter ons aan de horizon op te dringen. Een rode gloed aan de einder boven de bergen kondigde hem aan. Het was een heldere sterrenhemel met een briljante bijna volle maan. We merken dat het 's-ochtends steeds kouder wordt en ik had de pijpen weer aan mijn broek geritst. Geheel tegen de verwachtingen in, bleek de warmte van de dag ervoor blijkbaar nog in de bergwand te zitten. Althans het voelde alsof er een bepaalde warmte van het pad afstraalde. Niet alleen ik merkte dit, maar ook Maus en pa merkten hetzelfde. Inmiddels begon de kruin van de zon zich te roeren….
Het bleek een geweldig mooi rotspad naar boven te zijn. De eerste 6km was alleen klimmen en zo belandden we uiteindelijk op het hoogste punt uit onze Camino: El Cruz de Fierro. Dit is een heel klein - ijzeren - kruisje bovenop een grote totempaal. Letterlijk het hoogste punt, nl. op 1504 meter hoogte. Cruz de Fierro is voor peregrino's een speciale plek; hier laat men dingen achter: briefjes met teksten, foto's, dierbare zaken of andere relikwieën. In de hoop, dat dat wat je achterlaat je ook in het leven achterlaat, zoals zorgen, ziekte e.d. Zo hebben wij hier ook een aantal zaken achtergelaten….
De rest van de etappe was voornamelijk dalen. Het uitzicht dat wij onderweg hadden - in totale stilte - was werkelijk betoverend; vergezichten, natuur, dieren. Allemaal even mooi. Uiteraard hielp het dat het mooi weer was (temperatuur liep weer op tot boven de 30o). We zijn er alle drie van overtuigd, dat dit vooralsnog de mooiste etappe was. We zijn over 20 km, ca. 100m gedaald via allerlei mooi uitgesleten rotspaden. Als het nu zou regenen, zou dit nog een gevaarlijk gladde afdaling zijn geweest.
Tegen 15:00 kwamen we aan in Molinaseca, een schilderachtig dorpje, met een mooie oude Romeinse brug. Hier slaan we nu ons bivak op en gaan we ons douchen, eten en weer op tijd naar bed…..
Quote van de dag - Raymond: Humor houdt ons op de been
-
10 Oktober 2017 - 19:39
Catrien:
Heel spannend het eerste gedeelte wordt steeds leuker en droom lekker verder. -
10 Oktober 2017 - 20:13
Ep En Tiny:
Prachtig verhaal. -
10 Oktober 2017 - 20:19
Jessica:
Whaha geweldig verhaal zag het echt al voor me -
10 Oktober 2017 - 20:55
Grietje:
Geweldig verhaal! Elke dag weer leuk jullie belevenissen te lezen.
Sterkte en heel veel plezier met het vervolgen van jullie pad.
-
10 Oktober 2017 - 21:03
Patricia:
Wat een prachtig verhaal weer!!! Geniet elke dag van jullie verhaal en foto's. Succes met de laatste loodjes -
10 Oktober 2017 - 21:31
Thijs:
Whahaha -
10 Oktober 2017 - 21:32
Sienie En Wim:
In het begin dachten we even, die hebben last van de zon (zonnesteek is immers zo opgelopen) maar gelukkig was het een leuke (nare) droom. Konden jullie weer met frisse moed beginnen.
wij wensen jullie, de Drie Musketiers van de familie nog een paar mooie tochten en zien uit naar een groot fotoboek.
-
11 Oktober 2017 - 09:22
Gerda:
Hahaha wat een goed verhaal!
Goed bezig jullie drieën en ga zo door -
11 Oktober 2017 - 12:26
Annet:
Geweldig, je had mij echt in de tang, Raymond met je verhaal. Zag het al helemaal voor me. Mooie foto's ook elke keer van zonsopkomst, jullie treffen het qua weer heel erg.
-
11 Oktober 2017 - 16:25
Aad+Coby :
Wat een prachtige verhalen, heerlijk om te lezen maar vooral mooi om als 3 Musketiers mee te maken!! Heel veel succes met de laatste loodjes!! XX
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
